بی ثبات کردن مرزهای جنوب شرقی دو کشور بخشی از طرح خاورمیانه جدید امریکاست. به همین منظور از کارت مذهبی(تکفیرگرایی) در بلوچستان ایران و کارت ملی(تجزیه طلبی) در بلوچستان پاکستان استفاده می کند. مردم بلوچ هم در پاکستان از دولت گلایه دارند و این اتفاق در هر کشوری می تواند رخ دهد؛ زیرا نابرابری اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در نقاط مختلف یک کشور امری بدیهی است. اما ایالات متحده از طریق متحدان منطقه ای خود این رنجش از نابرابری اجتماعی را به سمت گرایش های تجزیه طلبانه یا تروریستی-تکفیری هدایت می کند؛ گروهک های مذهبی افراطی هم برای این منظور ایجاد شده اند.پاکستان و سازمان های اطلاعاتی امریکایی در طول جنگ افغانستان برای مدت طولانی با هم کار می کردند و در این مدت، ایالات متحده تلاش زیادی برای افزایش نفوذ خود در نهادهای پاکستانی انجام داد و از سوی دیگر، برخی از کشورهای عربی نیز در این جنگ نقش مهمی داشتند. آنها ایران را تهدیدی برای پادشاهی های خود می دانستند، بنابراین شروع به استفاده از عنصر مذهبی علیه ایران کردند که نتیجه آن ایجاد شبکه ای از گروهک های افراطی در پاکستان توسط امریکا و کشورهای عربی خلیج فارس در سایه جنگ افغانستان بود.اکنون از این گروهک ها علیه منافع پاکستان نیز استفاده می شود. از آنجایی که اقتصاد پاکستان تا حد زیادی به موسسات مالی بین المللی و کمک های برخی کشورهای حوزه خلیج فارس و ایالات متحده وابسته است، اسلام آباد تلاش می کند این وابستگی را قطع کند؛ اما لابی امریکایی در نهادهای پاکستان بزرگ ترین مانع در این راه است.پاکستان می خواهد از طریق کریدور اقتصادی پاکستان و چین از اقتصاد خود حمایت کند، اما امریکا با استفاده از برخی نقاط ضعف پاکستان، اجازه موفقیت این پروژه را نمی دهد. از سوی دیگر، بد نگه داشتن وضعیت روابط پاکستان با همسایگانش بویژه چین، ایران و افغانستان در دکترین امریکا گنجانده شده است. پاکستان آنها را درک می کند و می خواهد روابط خود را با افغانستان و ایران تعدیل کند و می خواهد این کار را با ماندن در بلوک امریکا انجام دهد که کار بسیار دشواری است. دعوت از رئیس جمهور ایران برای سفر به پاکستان بخشی از این تلاش است.با توجه به تبلیغات، بسیاری از کارشناسان امور بین الملل پیش بینی می کردند که روابط ایران با همسایگان و جامعه جهانی در دوره ریاست جمهوری آقای رئیسی بدتر شود و دیپلماسی در سطح بین المللی برای ایران دشوار شود اما برخلاف همه این تخمین ها، رئیس جمهور رئیسی به شیوه ای عاقلانه و منطقی به دیپلماسی ایران جان تازه ای بخشیده و نقش موثری در ایجاد روابط بهتر با همسایگان خود داشته است.امروز قدرت نرم ایران در حوزه دیپلماسی به طور قابل توجهی افزایش یافته است، بویژه پس از حمله متقابل ایران به اسرائیل، جایگاه ایران در سطح سیاسی و دیپلماتیک به میزان بی سابقه ای افزایش یافته است. اما پاکستان برای تصمیم گیری با توجه به شرایط جدید، به زمان بیشتری نیاز دارد. نگارنده گمان نمی برد که پاکستان و ایران در این شرایط بتوانند پروژه های راهبردی و بزرگ اقتصادی را به صورت ایده آل اجرا کنند اما در این راستا حقایقی از این دست وجود دارد که بدون اصلاح آنها نمی توان به نتیجه منطقی رسید.