امروز آخرین روز کاری روزنامه در سال 1402 است. اگر بخواهم مهم ترین ویژگی سال 1402 را بیان کنم، سپس نتیجه بگیرم که در سال 1403 چه اتفاقی یا تحولی باید روی دهد، در این صورت خواهم گفت که 1402، پایان یک رویا و خیال بود و 1403 فرصتی برای بیدار شدن و تغییر است. گرچه این خواب و رویا یک بار دیگر هم در دوره احمدی نژاد از سوی اصولگرایان دیده شد و نتایج آن را همه به چشم دیدند. دولتی که در تابستان 1384 آمد و اصولگرایان را چنان به وجد آورد در ادامه مهم ترین بحران های کشور را رقم زد، در سال 1390 به خانه نشینی اعتراضی رییسش منجر شد و تقریبا اغلب اصولگرایان در بهار سال 1390 روزشماری می کردند که هر چه زودتر دوره آن دولت سرآید و از شرش راحت شوند. آرزوی خلاصی از کس و دولتی که در آغاز، رای دادن به او را ناشی از توصیه امام زمان(عج) می دانستند و از او استقبال فراوانی کردند، در پایان با الصاق مهر جریان انحرافی بر پیشانی او و طرفدارانش بدرقه اش کردند. زدن همین مهر انحرافی موجب شد که اصولگرایان به غلط خیال خود را راحت کنند که اگر منحرف نشویم و یکدست بمانیم، حتما می توانیم موفق شویم؛ پس درسی را که باید از آن دوره می گرفتند، نگرفتند. از این رو با آمدن روحانی اسب خود را زین کردند که در نوبت بعدی دوباره یکدستی و خالص سازی را به صورت جدی تر تجربه کنند که از 1398 آغاز کردند و به خیال خود فرآیند خالص سازی را در 1400 به پایان رساندند. چرا خیال؟ چون تصور نمی کردند که خالص سازی توقف ناپذیر است و این را در انتخابات اسفند 1402 به خوبی دیدند که هنوز گروه هایی از خودشان هستند که باید همچنان مشمول پاکسازی و خالص سازی شوند. در هر حال 1400 جریان یکدست سازی کامل و همزمان وعده های رنگارنگ به مردم داده شد. قطعا در دادن این وعده ها دروغ نمی گفتند. یعنی این گونه نبود که بدانند انجام این وعده ها شدنی نیست و آگاهانه برای فریب دادن مردم چنین وعده هایی می دهند. آنان اصلا درکی از ضرورت های این وعده ها و توان خودشان نداشتند. به صورت ساده انگارانه ای گمان می کردند که پیشینیان یا نمی خواستند مسائل را حل کنند یا نمی توانستند و راه حل مسائل خیلی ساده است و ما چون یکدست شویم فوری آنها را حل می کنیم. ماجرای واکسن که زمینه واردات آن پیش تر آماده شده بود، به آنان کمک کرد که در پاییز 1400 موفقیتی ناخواسته و در ابتدای دولت به نام شان ثبت شود. کسانی که اصولا میانه ای با واکسن هم نداشتند! ولی گذشت زمان نشان داد وعده های اصلی آنان نه تنها محقق نمی شد که از وضعیت موجود هم دورتر می شدند.

هنگامی که مردم اعتراض می کردند که آن وعده ها چه شد؟ گفتند: صبر کنید. بادنجان هم هفت ماه طول می کشد تا کاشته و به بار برسد. البته خدا پدرشان را بیامرزد که به پسته استناد نکردند که حدود 7 سال لازم است تا به بار برسد. 7 ماه که سهل است 20 ماه تا سال 1401 هم گذشت و خبری از تحقق وعده ها نشد که نشد.

فشار به زندگی مردم و روند کاهشی نمودارهای رفاهی در گزارش های رسمی ثبت شده است. پس سال 1402 آخرین سال این خواب شیرین یکدستی بود که نه تنها هیچ تحول مثبتی را شاهد نبودیم، بلکه انتخابات اسفند ماه نیز نشان داد که مردم ناامیدند و اصولا امیدی به تحقق هیچ وعده ای باوجود سیاست های اصولگرایانه ندارند و این نتیجه ای بدیهی نه فقط برای مردم، بلکه برای عموم نخبگان و حتی بسیاری از دولتی هاست. برای دولت فرصتی جهت ادامه سیاست های سه سال اخیر باقی نمانده است. به طور قطع سال آینده هم به دلایلی که روشن است جرات اتخاذ تصمیمات مهم ندارند.

هم به علت انتخابات امریکا و هم به دلیل وارد شدن به انتخابات سال 1404 و هم وضعیت فشار اجتماعی و بی اعتمادی که اکنون نزد مردم وجود دارد.

روشن است که این رویا فاقد واقعیت بود. خیال یکدستی مثل یک حباب کنار دریا ترکید. پس می توان سال 1403 را سال ضرورت بیداری از خواب گران و پذیرش تغییر دانست. کلیت سیاست های جاری باید در سه عرصه داخلی، اقتصادی و بین المللی تغییراتی جدی را به اجرا بگذارد. مقدم بر هر چیز در حوزه داخلی است. البته نیروهای داخلی نیز باید همراهی کرده و مطالبات خود را با واقعیات و نیز خیر عمومی سازگار کنند. به نظرم سال 1403 شاید یکی از آخرین فرصت ها برای بیدار شدن و بازگرداندن امور جامعه به ریل وحدت و پیشرفت است.