امروزه بیش از هر زمان دیگری، پیشرفت و رفاه زندگی ما به تواناییهایمان در به کارگیری صحیح منابع انسانی - شناخت و پرورش استعدادها و سنجش قابلیتها و ضعفها به منظور کمک به یکایک افراد در تحقق ظرفیت هایشان - بستگی دارد. در جوامع پیشرفته و در جوامع ما تا اندازه ای برای سنجش قابلیتها و ضعفهای افراد، عموما از آزمون های استاندارد و روش های سنتی اندازه گیری استفاده می کنند.

پیش فرض این آزمونها آن است که افراد انسانی به گونه ای معنی دار و قابل اندازه گیری از یکدیگر متفاوتند و این تفاوتها در زمینه توانایی های شناختی، استعداد انجام تکالیف مختلف، خلق و خو و علائق افراد بروز می کند. هم تشخیص تمایز میان افراد، هم پشتیبانی از شایستگی های افراد و هم ایجاد فرصت های مساوی آموزشی و شغلی مستلزم تشخیص دقیق وضعیت بالفعل و بالقوه آنان و بهره گیری از دانش ارزشیابی و سنجش است.