1 در هفته گذشته شاهد بودیم که همایش یا دومین کنگره ملی بسیار ارزشمندی، با عنوان «تجلیل از ایثارگران» در سالن سران، با حضور قشرهای مختلف ایثارگر بسیجی، ارتشی، سپاهی، زن، مرد و... از سیمای جمهوری اسلامی پخش شد. بدیهی است حق این عزیزان بیش از اینها است و این کوچکترین و ناچیزترین قدمی است که در ارج گزاری و تقدیر از این ایثارگران با اخلاص برداشته می شود.

اما گاهی دیده می شود که برنامه ریزان و دست اندرکاران، در تشکیل چنین همایش هایی گرچه گام های مثبت و بزرگی برمی دارند و حتما در نزد خداوند ماجورند، لیکن دچار غفلت های مهمی نیز می شوند. این عزیزان به یقین می دانند که روحانیت در انقلاب و جنگ، در مقایسه با قشرهای دیگر; حتی سپاه و بسیج و ارتش، درصد بیشتری (طبق آمار تقریبی، بیش از 3000 شهید حدود 2،5 درصد) شهید تقدیم اسلام و انقلاب کرده است.

در میان آنان، بسیارند کسانی که پدر شهید، برادر شهید، فرزند شهید و یا جانبازند و حتی در موارد بسیاری پدر دو، سه و یا چهار شهید نیز هستند.

در میان این قشر، روحانیونی هستند که بیش از 90 ماه حضور در جبهه دارند، و در عین حال هم برادر شهید و هم جانبازند و در میدان های فرهنگی نیز خوش درخشیدند که هم استاد حوزه اند و استاد دانشگاه و یا به شکل دیگری در خدمت جامعه قرار دارند.

آیا چنین افرادی شایسته تجلیل و تقدیر نیستند!

چگونه است که در چنین اجتماعات و همایش هایی از این قشر، نه نامی به میان می آید و نه از آنان تجلیل می شود! چرا مردم ما پس از چند سال که از جنگ می گذرد، هنوز هم چنین افرادی را نمی شناسند کوتاهی از چه کسی یا از کسانی است!

2 سخنران این همایش، ریاست محترم جمهوری بودند که مطالب زیبایی را در جمع حاضران ایراد کردند، و از جمله مطالب ایشان این کلام تاریخی حضرت امام (ره) درباره فتح خرمشهر بود که: «خرمشهر را خدا آزاد کرد».

نکته ای که تذکر آن لازم است، این است که ایشان از آغاز تا پایان سخنرانی، نامی از حضرت امام نبردند، حتی آنجا که آن کلام معروف امام راحل (ره) را بر زبان آوردند; درحالی که همگی اذعان داریم تمام افتخارات، عزت، سربلندیمان را مدیون او هستیم.