در گذر ایام، گاه چنان در کلاف پیچیده روزمرگی ها گرفتار می شویم که حتی از دگرگونی باغچه کوچک خانه خود هم غافل می مانیم. غالبا از قبل همین غفلتهاست که با احوال تازه طبیعت یا تحولات پیرامونی خود، به شکلی ناگهانی روبرو می شویم و از باور آنچه که چشمهایمان می بیند، درمی مانیم. بامداد یکی از همین روزها بود که وقتی از خواب بیدار شدیم و نسیم سرد صبحگاهی، مژه های سنگین و خواب زده ما را از هم گشود، ناگهان دیدیم که؛ سوار پا به رکاب پاییز، از جاده قشلاقی فصل گذشته و به ما رسیده است. دیگر نه از عبور عرق ریز خورشید خبری بود، و نه از خنکای سایه های تابستان. انگار دستی ناغافل، از آستین آسمان بیرون آمده و تن