آن روز صبح هوا خیلی خوب بود. مدرسه باز شده بود. آفتاب گرمای لذت بخشی داشت. دیگر برف نمی بارید. آسمان صاف و شفاف بود. برف های سفید هم چنان می درخشیدند که چشم از دیدنشان سیر نمی شد.

چند روزی که برف می بارید و مدرسه تعطیل بود، در آپارتمان زندانی بودم. دلم برای دوستانم، کوچه و مدرسه خیلی تنگ شده بود. مخصوصا برای یک برف بازی دسته جمعی! خوشبختانه بخت با من یار بود، چون وقتی بچه ها را دیدم و موضوع برف بازی را با آنها در میان گذاشتم، در عرض چند دقیقه به نتیجه رسیدیم و قرار شد تا آقای امانی درس را شروع نکرده خواهش کنیم اجازه دهند یک ساعت در حیاط برف بازی کنیم. او هم که مرد مهربان وجدی بود، در مقابل