بی بی سی خبری را مخابره کرده است که کازابلانکا فیلم محبوب نمایندگان مجلس بریتانیا است. حاصل این نظرسنجی، فهرست آبرومندی است. در کنار کازابلانکا، بعضی ها داغشو دوست دارند، دیوانه یی از قفس پرید، رهایی شاوشنگ، همشهری کین، سگ های انباری و رفقای خوب هم هستند. خب، از قرار سیاستمداران انگلیسی ذائقه خوبی در عرصه سینما دارند. قسمت جالب این گزارش تمایز سلیقه میان نمایندگان چپ گرای حزب کارگر و نمایندگان راست گرای حزب محافظه کار است. کارگری ها سلیقه شان روشنفکرانه تر است، آنها بیشتر به همشهری کین و رفقای خوب رای داده اند و در عوض محافظه کارها طرفدار بربادرفته و جنگ ستارگان هستند. قطب سوم قدرت سیاسی مجلس بریتانیا، یعنی حزب لیبرال دموکرات هم بیشتر شیفته نجات سرباز رایان هستند. اما کازابلانکا، این عاشقانه جاوید، در فهرست تمام گرایشات سیاسی مجلس بریتانیا حضور دارد.

قبل از اینکه طبق روال این گونه یادداشت ها، به خصوص وقتی پای کازابلانکا در میان است، از جمله «دوباره بزن سام» مایه بگذارم، می خواهم بپرسم اگر چنین پرس وجویی در میان نمایندگان مجلس ایران انجام شود چه نتیجه یی حاصل خواهد شد؟ توقع نداریم در فهرست آنها هم سر و کله کازابلانکا و بعضی ها داغشو دوست دارند پیدا شود، اما چند نفر از نمایندگان مجلس ایران قیصر را دیده اند؟ گوزن ها، رگبار، ناخدا خورشید، دستفروش، مهاجر و... آنها در طول سال چند تا فیلم سینمایی می بینند؟ آیا شده مثل نورمن بیکر نماینده لیبرال دموکرات مجلس انگلیس هنگام مشاهده یک فیلم اشک به چشمان شان بیاید؟

لابد می پرسید آخر این سوالات یعنی چه؟ در این برهه حساس زمانی حالا نمایندگان ما فیلم هم نبینند چه می شود؟ چرا آنها باید نگران نمایش قطعه قطعه شده هامون باشند؟

وقتی یاد آن گزارش شداد و غلاظ تحقیق و تفحص مجلس درباره سینما می افتیم، دیگر بقیه سوالاتمان فراموش می شود. دیگر اصلا رغبت نمی کنیم درباره مزایای آشنایی نمایندگان با سینما و تاثیر فیلم دیدن بر ذهنیت آنها حرفی بزنیم. اصلا بیایید برگردیم به همان کازابلانکا و با همان پایان بندی های سرراست و کلیشه یی ماجرا را ختم به خیر کنیم و از آن جمله هزار بار نقل شده حرف بزنیم که اصلا در خود فیلم وجود ندارد: دوباره بزن سام،