آدم جالبی بود. هنرمند بود. هر چند که در نگاه نخست، چهره و هیکلش و حتی حرف زدن و رفتارش شبیه هنرمندان نبود. اما وقتی بیشتر طرفش می رفتی و رفیقش می شدی، می دیدی که کودکی در درون خود دارد. مثل بیشتر هنرمندان و شاعران و...

نخستین بار او را در مراسم نکوداشت آقای فردی در حوزه دیدم. من پیش از او سخنرانی کردم و طبق معمول، همان اول صحبت هایم حاضران را خنداندم. چرا؟ چون از آقای امیرحسین فردی با نام حسین امیرفردی نام بردم. علت خنده حاضران این بود که من پس از بیست و اندی دوستی با آقای فردی، تا آن لحظه فکر می کردم که اسمش حسین امیرفردی است و نه امیرحسین فردی. شاید قلبا دوست داشتم و دارم که اسم آقای فردی همان طور می بود که من نام برده بودم.