مجموعه برنامه صندلی داغ با دعوت و گفتگو با میهمانان ویژه در عرصه های گوناگون سیاسی، هنری، ورزشی و... و طرح پرسش های ویژه توانسته محبوبیت خاصی در میان بینندگان بیابد. برنامه های موفق اما گاه به دلیل میل به ایجاد تنوع و جذابیت و گاه هموار یافتن راه جذب مخاطب، در مسیری گام می گذارند که تجربه و خاطره ای ناموفق به جای می گذارند. درست مسیری که صندلی داغ مدتی است پا بدان نهاده است. چندی است صندلی داغ دو پاره شده است یک بخش با اجرای “احمد نجفی” و یک بخش با اجرای تهیه کننده مجموعه “حمیدرضا آخوندی”! آیا این دوپارگی تنوع و جذابیتی ایجاد کرده است؟

این رویداد نه تنها تنوعی در برنامه ایجاد نکرده که بخش اجرا شده توسط آخوندی کاملا ملا ل آور است. آخوندی ثابت کرده تهیه کننده باهوشی است اما بپذیریم که هر کسی را بهر کاری ساخته اند. او نباید در مقامی ظاهر شود که هم به درستی از اجرای آن بر نمی آید و هم به شانیت “احمد نجفی” به عنوان یک مجری آسیب می زند.

نکته دیگر اینکه؛ صندلی داغ برنامه ای میهمان محور است! یعنی ویژگی های میهمان، وزن و جذابیت برنامه را تعیین می کند. “شهرت” و “ویژگی برجسته” و “کلام شیرین” سه خصیصه میهمان برای حضور در برنامه های میهمان محور است. متاسفانه چندی است که این خصایص ناگزیر برای برنامه های میهمان محور در صندلی داغ در نظر گرفته نمی شود، رویدادی که به میزان جذابیت و محبوبیت برنامه ضربه زده است. نکته آخر اما “پایان بندی” -تیتراژ- برنامه است که به عنوان عنصر و جزئی از اجزای برنامه دارای اهمیت است. “نوحه مذهبی” به عنوان یک قالب با مخاطبان دارای باور واحساس مذهبی ارتباط ویژ ه ای برقرار می کند، اما کاربست هر قالبی به عنوان پایان بندی باید متناسب با محتوای برنامه باشد. آیا محتوای برنامه میهمان محور صندلی داغ تناسبی با نوحه مذهبی دارد؟ باید گفت پایان بندی صندلی داغ به دلیل ناهمخوانی با محتوای برنامه کارکردی ندارد و رنگ شعاری یافته است. یادمان باشد باید شان قالبها را حفظ نمود. صندلی داغ همچنان می تواند تجربه خاطره برانگیز گذشته خود را بازیابد به این شرط که بایسته های یک برنامه میهمان محور در آن رعایت شود؟