به هر طرف که نگاه می کنی «یک عالمه» کار روی زمین مانده و عده قلیلی ناچارند «در تمام ابعاد انسانی» تعطیل شوند و فقط کار کنند، بلکه اوضاع «سروسامانی» پیدا کند و نمی کند و عده ای دائم داد می زنند که کار نیست و کار نیست و «بیکارگی» در همه جوانب زندگی شان «داد می زند»! به اتاق و خانه اش که نگاه می کنی، صد رحمت به مغازه سمساری. پیدا کردن «هر چیزی» در این بازار شام، حکایتی است و با این همه از صبح تا شب، «تز» صادر می کند، که این هم شد مملکت داری؟ نه نظمی! نه برنامه ای! خودش خواب شب و روزش قاطی شده و شب ها بیدار است و پای ماهواره و اینترنت، وقت کشی می کند و روزها می خوابد و سال هاست که دیگر نمی داند