وقتی چشمم به صفحه اول افتاد و دیدم تیتر اصلی روزنامه «نگرانی از تحدید سینمای فرهنگی ایران» است و بالای این تیتر قید شده «نامه چهل و پنج سینماگر به مدیران عرصه فرهنگ و هنر کشور» متعجب و حیرت زده شدم: از این جهت که دیدم جماعتی از سینماگران ایرانی حاضر شده اند به وضعیت فعلی اعتراض کنند و اینقدر حال و حوصله داشته اند که نامه یی بنویسند و چهل و پنج امضا پای آن بگذارند و منتشرش کنند. به این فکر می کردم که چنین حرکتی با پیشینه دست اندرکاران این سینما سازگار نیست. هر چه باشد رسم همیشگی سینمای ایران این بوده که هر کس خر خودش را از پل بگذراند و کاری به مشکلات مشترک و منافع صنفی نداشته باشد و به همین دلیل