خدا نکند انسان به امراض بی درد مبتلاشود. مرض هایی که درد دارد، انسان را وادار می کند که در مقام علاج برآید، به دکتر و بیمارستان مراجعه کند، لیکن مرضی که بی درد است و احساس نمی شود، بسیار خطرناک است و وقتی انسان خبردار می شود که کار از کار گذشته است.

مرض های روانی اگر درد داشت، باز جای شکر بود ]چرا که[ بالاخره انسان را به معالجه و درمان وامی داشت، ولی چه توان کرد که این امراض خطرناک، درد ندارد، مرض غرور و خودخواهی بی درد است. معاصی دیگر بدون ایجاد درد، قلب و روح را فاسد می سازد، این مرض ها نه تنها درد ندارد، بلکه ظاهر لذت بخشی هم دارد. مجالس و محافلی که به غیبت می گذرد خیلی گرم و شیرین است! حب نفس و حب دنیا که ریشه همه گناهان است، لذت بخش است. مستسقی از آب تلف می شود، ولی تا آخرین نفس از آشامیدن آن لذت می برد و قهرا انسان اگر از مرضی لذت برد و درد هم نداشت، دنبال معالجه نخواهد رفت و هر چه به او اعلام خطر کنند که این مرض، کشنده است باور نخواهد کرد.

جهاد اکبر- صفحات 251 و 252