باید یه یادگاری از نوجوونی گذاشت. از این لحظه های ناب و طلایی زندگی. باید چیزی نوشت تا این لحظه های قشنگ برای همیشه فراموش نشوند... نوجوونی من یعنی همین روزایی که گاهی از هیجان، نارنجی پررنگ میشن و گاهی به خاطر آرامش و سکوتم، رنگ آبی آسمونی رو به خودشون می گیرن. نوجوونی من یعنی حس های ناب. یعنی همون لحظه هایی که به شوق قدم زدن زیر بارون، موقع برگشتن از مدرسه، قید سرویس رو می زنم و پای پیاده، آروم آروم تا خونه میام و با بارون کلی حرف می زنم. نوجوونی من یعنی شبهایی که دور از چشم مامان گریه می کنم و راز دلم رو به ماه و ستاره ها می گم و اون شبها تموم میشه و هیچکس، هیچ وقت نمی فهمه که من اون شب گریه