تلفن که زنگ خورد، انتظار شنیدن هر صدایی را داشتم الاناصرجان تقوایی. با آن صدای مهربان پرطنین گفت نمایشگاه عکس دارد. گالری اعتماد. افتتاحش جمعه است. کار از این بهتر نمی شد. یک تلفن مهربانانه، ارتباطی کلامی، هزار بار بهتر از هزار کارت دعوت. نشانی گالری را روی تکه کاغذی که دم دستم بود، نوشتم. دیگر به حافظه ام اعتماد ندارم. به همه می گویم یادداشتی کوچک روی تکه یی کاغذپاره از قوی ترین حافظه ها بهتر است...اما قسمت دومش را نمی گویم: به شرط آنکه حافظه ات یاری کند، به یاد بیاوری یادداشت را کجا گذاشته یی. جمعه با هما هر چه می گردم یادداشت را پیدا نمی کنم. فقط نیاوران و میدان یاسرش را به خاطر می آورم.