مدل شناختی افسردگی ابتدا توسط آرون تی بک (1976) برای تبیین اختلال افسردگی بیان شد و پس از آن به سایر اختلالات روانی نیز بر حسب ماهیت و علائم آنها تعمیم یافت. در این مدل فرض می شود که فقدان اولیه (early loss) منجر به شکل گیری ساختارهای شناختی پایداری می گردد که شخص را نسبت به افسردگی در صورت وقوع حوادث بعدی زندگی، آسیب پذیر می سازد. به این ترتیب باورهای اصلی و مرکزی از تجارب اولیه ریشه گرفته است (برای مثال، من آدم احمقی هستم) که همراه با پیش فرض های شرطی شده (برای مثال، اگر من بتوانم استانداردهای بالایی را برای خودم حفظ نمایم، آنگاه مردم مرا به عنوان فرد احمق نخواهند دید) فرد را برای افسردگی