مردی از بنی اسرائیل در یکی از جزایر دریا که سبز و خرم بود عبادت می کرد. یکی از فرشتگان از آن جا گذشت و عرض کرد پروردگارا مقدار پاداش این بنده ات را به من بنما، خداوند به ا و نشان داد و او آن مقدار را کوچک شمرد. خدا به وی وحی کرد که همراهش باش، پس فرشته به صورت انسانی نزد عابد آمد.

آن روز را با او بود، چون صبح شد فرشته به عابد گفت: جای پاکیزه ای داری و فقط برای عبادت خوب است. عابد گفت: اینجا یک عیب دارد و آن این که: خدای ما چهارپایی ندارد، اگر او خری می داشت در این جا می چرانیدش براستی این علف از بین می رود! فرشته گفت: خدا که خر ندارد. عابد گفت اگر می داشت چنین علفی تباه نمی شد. پس خدا به فرشته وحی کرد: که همانا او را به اندازه عقلش پاداش می دهیم.(1)