دستفروشی، دوره گردی و کار کاذب، مهم نیست چه اسمی برای آنها که صبح تا شب در خیابان ها پرسه می زنند تا نان کار خودشان را بخورند، پیدا کنیم. مهم این است که سازمانی مسئولیت پذیر پیدا شود تا به زندگی این افراد سامان دهد. به گزارش ایلنا، معضل دستفروشی، معضلی همه جایی است که حتی در سازمان ملل متحد هم قانونی برایش وضع نشده است. شغلی است که چون شغل نیست زیرپوشش هیچ سازمان و وزارتخانه ای قرار نمی گیرد. در دنیا هزاران نفر به این شغل کاذب مشغولند آن قدر کاذب که حتی در هیچ سازمان آمارگیری خصوصی و غیرخصوصی نمی توان عددی صحیح برای تعداد آنها یافت. گاهی حتی به نظر می آید مسئولان نگرانی هم در مورد ساماندهی وضعیت این افراد ندارند. گویا مردم عادی با خرید کردن از آنها به مسئولیت خود بیشتر عمل می کنند تا مسئولان این سازمان و آن وزارتخانه. پیاده نه، اگر حتی مسئولان یک ثانیه پشت چراغ خطرهای 130 ثانیه ای تهران بایستند یا در ترافیک های کیلومتری این شهر منتظر باشند، محال است با دستفروشان در سن ها و تیپ های مختلف برخورد نکرده باشند؛ آیا در آن ثانیه که نگاهشان به نگاهتان می رسد از خود پرسیده اید که باید برایشان چه کنید؟ آیا از خود پرسیده اید که مسئولیتتان به عنوان یک مسئول چیست؟ در پیاده روها، چهارراه ها، پل های عابرپیاده همیشه کسانی هستند که جلویتان را بگیرند و التماس کنند چیزی بخرید؛ آدم هایی که از جنس "ما" هستند اما "ما" همچون بیگانه ها با آنها برخورد می کنیم. "دستفروشی" در کشور ما و برخی از کشورهای توسعه نیافته آسیب اجتماعی است به این دلیل که هیچ سازمان و ارگانی مسئولیت آنها را قبول نمی کند، پس تا هنگامی که دستفروشی ملاک قانونی پیدا نکند "آسیب اجتماعی"باقی می ماند. چندی پیش در همین راستا ایازی معاون فرهنگی اجتماعی شهرداری تهران در مورد معضل دستفروشی در تهران، گفته بود: برخورد با چنین افرادی در حیطه مسئولیت شهرداری تهران نیست و در این ارتباط وزارت کار، وزارت رفاه، سازمان بهزیستی مسئولیت مستقیم دارند. نه تنها این معضل بلکه حل هرگونه آسیب اجتماعی، به همکاری و هماهنگی همه دستگاه ها نیازمند است و نمی توان به تنهایی از شهرداری تهران توقع داشت معضل را حل کند.