عرفان طریقه ای در معرفت و در تربیت، رایج در میان مسلمین است که پیروان آن به عنوان نشانه، ترک آنچه غیر از خداست درپیش گیرند. این طریقه در میان مسلمین از قرون دوم هجری قمری بیش و کم ظاهر شد. از عناصر واقعی عرفان و اصطلاحات و افکاری مانند عشق الهی، وحدت وجود، فنا و بقا و غیره است که بعدها مدار ادبیات عرفانی شد. در قرون هفتم و هشتم عرفان در ادبیات ایران به صورت منظومه ای نظری آمیخته با فلسفه و کلام و تا حدی مبتنی بر فکر اتحاد و وحدت وجود و عشق به خدا و امکان اتصال مستقیم به وی درآمد. عرفان بیش از هزار سال است که در مشرق زمین، در ممالک اسلامی و بالاخص در ایران رواج دارد و بسیاری از حکما و شعرا و