آقای کارل بروکلمن خاورشناس و تاریخ نویس بزرگ آلمانی گفته است: «مشهورترین علما و مولفین قرن هفتم هجری، مطلقا و بدون شک خواجه نصیرالدین طوسی است.» جورج سارتون، جورج زیدان و ادوار براون شرق شناسان لبنانی و انگلیسی نیز وی را بزرگ ترین ریاضیدان و مشهورترین دانشمند اسلامی قرن هفتم دانسته اند. قطعه ای از کره ماه را به نام او نامگذاری کرده و اسمش را در صدر بنیانگذاران علم نجوم در سازمان ملل ثبت کرده اند.

اغلب علمای مسلمان او را وجیه الدین، خادم الدین و المله، رئیس شیعه امامیه، محقق، فیلسوف، مفسر، منجم و ریاضیدانی بزرگ معرفی کرده اند. وی در رشته های مهندسی، معدن شناسی، طب، سیاست، جغرافیا، تاریخ، زبان شناسی، علم کلام، اخلاق، فقه، تعلیم و تربیت، استاد بود و او را سلطان حکمت، منطق، فلسفه و هیات نیز می دانستند که سرآمد آن روزگار بوده و در همه این عرصه ها صاحب تحقیق، نظریه و تالیف بوده است.

او تمام توانش را برای احیاء ارزش های انسانی به کار برد و طبق دست نوشته هایش، مهم ترین هدف، برای نظام علمی را تمیز حق از باطل تعریف کرد و بعد از حدود 500 سال، پا جای پای شاگردان مبرز و مبارز حضرت امام جعفر صادق، ششمین خورشید درخشان آسمان امامت و حکومت الهیه (که هزاران درود برایشان باد) گذاشت و با تعیین سیاست های کلان و راهکارهای علمی، نقش بسزایی در ارتقاء سطح اندیشه و دانش در رشته های مختلف ایفا کرد.

او در زندگی سراسر تلاش و مبارزه خود، درس های فراموش ناشدنی به انسان ها داد. وی شخصیتی چند بعدی داشت، از سویی یکه تاز میدان مبارزه سیاسی و از سوی دیگر عارفی اهل تاملات در خلوت و تنهایی بود.

وی به تاسیس مدارس و مراکز علمی و فنی همت گماشت و کار و کوشش را تشویق کرد. رصدخانه عظیم مراغه را بر پا کرد که در جهان آن روز بی نظیر بود و دانشمندانی را از نقاط مختلف جهان برای استفاده از این رصدخانه وهم افزایی علمی دعوت کرد و در کنار آن پژوهشکده ای ممتاز در چندین بخش تخصصی ایجاد کرد که دانشمندان بزرگی از آن برخاستند.

خواجه نصیرالدین طوسی می تواند یکی از بهترین مدل ها و اسوه های زندگی برای انسان ها بویژه جوانان امروز ایران و سایر بلاد باشد.