لحظه های زیبا و شیرین زندگی هرگز فراموش شدنی نیست. شاید خاطرات شیرین سفر از همان لحظه هایی آغاز می شود که من و تو به بدرقه مسافر و عزیز خود می رویم. بدرقه، سفر را در کام و ذائقه مسافر شیرین می کند. روح عاطفی را در دل و جان مسافر می دمد و من و تو، با بدرقه برادر دینی خود به سنت حسنه ای روی می آوریم که پیامبر خاتم(ص) و امامان هدی به آن پایبند بودند. خداحافظی برای مسافر و بدرقه او برای دوستان و بستگان مستحب است. مستحب است برای مسافر دعا کنیم که خدا به سلامت اش دارد آن طور که پیامبر در حق جمعی از مسافران دعا کرد: خدا بر تقوای شما بیفزاید و به سوی هر خیری شما را رهنمون باشد. حاجات شما را برآورد. دین و دنیای شما را سالم بدارد و صحیح و سالم باز گرداند.

دعای امام صادق(ع) برای جمعی از اصحاب خود، مسافران خانه حضرت دوست، آنان که با پای پیاده عازم حج بودند بر دل و جان می نشیند: خدایا! آنان را بر قدم هایشان استوار بدار به آنان قوت قلب عطا کن. و من و تو که مسافر شهر مدینه و زائر گنبد خضرایی و حرم نبوی و محرم مسجد الحرام را بدرقه می کنیم به یقین مهمان لحظه های ناب دعا و مناجات او در آن وادی و سرزمین مقدس می شویم.

وقتی حضرت اباذر از مکه سرزمین وحی به ربذه تبعید می شود، علی (ع) به همراه حسن و حسین(ع)، عقیل فرزند ابوطالب و عمار یاسر آن صحابی پیر و فرتوت به بدرقه می روند. امیرمومنان(ع) خطاب به آنان می فرماید:

با برادرتان اباذر خداحافظی کنید. چرا که مسافر ناچار باید به راه خود برود و بدرقه کننده ناگزیر است که بازگردد...

و تو مسافر سرزمین دل ها به یاد ما باش.