اولین باری نبود که موقع بیرون رفتن از خانه دستم به جوراب های حوله ای سفید خیس اش می خورد که از دستگیره در آویزان بود. چند بار پیشنهاد کرده بودم یک کلیه ام را بگیر اما جوراب های لعنتی ات را از اینجا بردار، که در جواب گفته بود خفه شو.

روز اولی که زنگ خانه ام را زد تصویر سیاه سفید پیرزنی را دیدم که لبخندزنان رو به دوربین گفت: «بیام بالا؟» از آن روزهایی بود که خودم را شبیه راننده تاکسی خسته ای می دیدم که غیر از «بیا بالا» چیز دیگری برای گفتن ندارد. آن شب تابستانی در حالی که بیشتر همسایه ها در حال تماشای سریال و خوردن خورشت قیمه با ماست و خیار بودند، پیرزنی با موتورسیکلت به خانه ام آمد که قبل