در سال های اخیر بحث خودشناسی در جامعه فرهنگی ما فراوان مطرح می شود. طنز قضیه این است که در دهه های 40 و 50 بحث بازگشت به خویشتن را مطرح کردیم بدون اینکه جست وجوی جامع و دقیقی در این خویشتن بکنیم و همگان را دعوت به آن کردیم. حالابعد از حدود 40، 50 سال می خواهیم بدانیم این «خود» چگونه خودی بوده است. در این واکاوی که حتما طرح آن ضرورت دارد گاه از این سوی بام هم می افتیم. این ایام کتاب «ظلم، جهل و دوزخیان زمین» محمد قائد را خوانده ام که نوشته ای شیرین و خوش خوان بود، اما برخلاف نوشته هایی از همین سنخ یعنی آثار محمدعلی همایون کاتوزیان مبانی تحلیلی آن کم اما دامنه بحث وسیع بود. در این روزها رمانی از طاهر ابن جلدن به اسم «مرگ نور» خواندم. برای نسل من که با ادبیات زندان آشناست این کتاب فرصتی است برای یادآوری و تصدیق. چندی پیش فیلم کوتاه مستندی به اسم «کره شمالی» دیدم. این فیلم مرا شگفت زده کرد. مستند کره شمالی نشان می دهد چگونه حکومت ها می توانند تمنای آزادی را در ملت هایشان بکشند. ضمنا برای دومین بار فیلم «ماتریکس» را دیدم. برای من که فیلم بین و فیلم فهم حرفه ای نیستم این فیلم نماد عظیم صنعت فرهنگ در تکثیر مفاهیم و ایده های فلسفی است؛ مفاهیمی که در روزگاری نه چندان دور در حلقه های کوچک مثل اسرار مگو به نجوا گفته می شدند. حالااین فیلم این مفاهیم را به کمک صنعت و هنر به خانه های مردم می برد تا همگان آنها را مثل هر کالای دیگری مصرف کنند.