«عصر روز دهم» برای اولین بار در سالن کوچک خانه سینما به نمایش درآمد. جمعی که به تماشای آن نشسته بودند خارج از دایره سینماگران از میان روحانیون و سیاستمداران انتخاب شده بودند. فیلم درباره «عراق» بود و «کربلا». درباره «عاشورا» بود و جدا افتادن. درباره ایران بود و فاصله ای 25 ساله بین دو خواهر. فیلم درباره عشق مادری بود. درباره «طواریج» رسمی که مردمان سر و پابرهنه به سوی کربلامی شتابند. «مجتبی راعی» بازیگرانش را به عراق برده بود؛ در متن جامعه ای که هر روز بمبی منفجر یا گلوله ای شلیک می شد. فیلم در این فضای مستند و داستانی شکل گرفته است. کارگردانش چند روز قبل از اکران فیلم در ایران به بغداد رفته بود و گفت وگو با او تلفنی انجام شد.