بعضی از سینماگران ما، از تله فیلم به عنوان «برادر ناتنی» که دارد رفته رفته جای برادر اصلی می نشیند و صاحب همه چیز می شود، یاد می کنند. بگذریم از این که در خود طرح این دعوی، اعتراضی به ماهیت روبه رشد تله فیلم ها نهفته است؛ اما نباید منکر قابلیت های فزاینده تله فیلم ها در ابعاد گوناگون آن شد.

با وجود آن که بعضی از سینماگران نسبت به گسترش تله فیلم ها و میزان استقبال از آنها در جامعه ابراز ناخوشایندی می کنند، سینمای ایران هیچ تحرکی از خود نشان نمی دهد تا ثابت کند حداقل به لحاظ فرم و محتوا با تله فیلم ها، تفاوتی ماهوی دارد.به عنوان مثال همین امسال آثاری در جشنواره فیلم نمایش داده شد که با وجود هزینه های میلیاردی، تنها عظمت یک فیلم تلویزیونی متوسط در آنها قابل رویت بود.

تا اینجای جشنواره فیلم باید گفت بسیاری از فیلمنامه های فیلم های سینمایی در حد و اندازه آثار متوسط تلویزیون بوده است. کجای این سینما و این فیلم ها، بر پاره ای از آثار مطرح تله فیلم که از شبکه های مختلف سیما نمایش داده شده و می شوند، می چربد یا اساسا می شود از آنها با مفهومی که ما از سینما می شناسیم، دفاع کرد؟ به غیر از چند اثر سینمایی محدود، داستان بیشتر آثار سینمایی امسال در چند لوکیشن معین با تعدادی از هنرپیشه های مطرح اتفاق می افتد. آیا این است بزرگی یک اثر سینمایی؟

مطمئنا مخاطبی که پایش را به سینما می گذارد، می خواهد چیزی بیشتر از آثار تولید شده برای نمایش خانگی یا تله فیلم هایی که با بودجه محدود برای تلویزیون ساخته می شوند، بر پرده عریض سینما ببیند. او می خواهد یک اثر سینمایی با ساختار درست سینمایی ببیند نه یک اثر سینمایی با ساختاری تلویزیونی. استفاده از فیلمنامه داستانی که در بهترین حالت برای یک اثر تلویزیونی مقبول است، برای مدیومی مثل سینما ابدا پسندیده نیست.

در جایی که نظریه پردازان سینمای ما در توهمات خود سینما را مهم تر و بهتر از فیلم های تلویزیونی می دانند بدون این که برای گفته شان استدلالی منطقی داشته باشند باید هم شاهد وضعیت کنونی سینما باشیم؛ سینمایی که خودش فکر می کند بزرگ است اما واقعیت چیز دیگری است!