دهه 1320 اوج تحولات شتابان و غیرقابل پیش بینی در نظام سیاسی ایران و تغییرات پی در پی بازیگران بود. در فضایی که عمر دولت ها عموما کمتر از یک سال بود، برنامه ریزی اقتصادی برای یک دوره معین تنها با وجود یک سازمان برنامه ریزی قوی ممکن بود.

ابوالحسن ابتهاج مدیر اول سازمان برنامه و بودجه در اواخر دهه 1320 ضمن تشریح دشواری های کار برنامه ریزی به دلیل تحولات سیاسی از فقدان نیروی کارشناسی، منابع مالی مطمئن و رقابت های نفس گیر سیاستمداران نیز روایت هایی دارد. وی در بخشی از خاطرات خود که به شرایط تدوین قانون برنامه دوم عمرانی، رابطه خود با زاهدی و برخی از کارشکنی ها اشاره می کند و نقش کشورهای غربی در تامین منابع مالی را توضیح می دهد.