گویند جوانمردی،صفتی است نیک،درخور بزرگان و صاحبان رفتار نیک.

و هرکس که این رفتار نیک را بیند،او را خوشایند بود؛ که همیشه نیک بودن و نیک زیستن راه جاودانی است.

پس اینک پی می بریم که چه خوش گفت شاعر -

علیه الرحمه- که:

سعدیا (هرکس مورد خطاب است) مرد نکونام (شاید هم زن نکونام) نمیرد هرگز// مرده آن است که نامش به نکویی نبرند.

پس رسیدن به جاودانگی همان و جوانمردی کردن همانا. که این کلمه ظاهری کوتاه اما باطنی ژرف دارد.

می شود سال ها در باره اش سخن گفت و قلم را فرسود و کاغذ ها را جمع کرد؛اما نمی توان حق مطلب را ادا کرد.

هرچه باشد واژه ای بس بزرگ است و معنایش گسترده تر....و جوانمردی را همپایه عیاری ندانید که جوانمرد را با راهزنی کار نیست.

به هر حال سخن در باب جوانمردی و گفتن از فضایل این صفت نیک، همان بس که واژه ای است مترادف با دین و عقل که امام موسی کاظم (ع) فرمودند: «کسی که جوانمردی ندارد، دین ندارد و هر که عقل ندارد، جوانمردی ندارد.»

سخن آن قدر جامع است و گویا که نیازی به حرف یا تفسیر ندارد.

این را بدان که جوانمرد بهترین است برای دوستی و فکرش پاک ترین افکار؛ که مولایمان علی (ع) فرمودند: «اولین علامت دوست خوب مروت وجوانمردی است که باید داشته باشد. »

و ایشان باز هم در باب جوانمردی می فرمایند: «جوانمرد زبانش از فحش وبدزبانی وفکرش از نیرنگ وفریب دیگران پاک است. »

با این احادیث نورانی بر ما محرز گردید که چه بزرگوارند جوانمردان و چه نیک است جوانمردی...