سندرم روده تحریک پذیر، یک اختلال عملکردی روده است که با درد شکم و ناراحتی و تغییر عادات اجابت مزاج در غیاب هرگونه مشکل ساختاری قابل تشخیص، مشخص می شود. به عبارت ساده، ما با بیماری ای روبه رو هستیم که از درد پراکنده شکم، قولنج روده، نفخ شکم که شدت زیادی ندارد اما مزاحم است، نالان است و به رغم انجام همه کارهای تشخیصی، هیچ مشکلی که این علایم را توجیه کند، پیدا نمی کنیم. در اینجاست که IBS یا سندرم روده تحریک پذیر مطرح می شود.

داروهای زیادی برای کم کردن علایم این بیماری پیشنهاد می شود که البته هیچ کدام درمان اختصاصی بیماری نیستند و بیشتر برای کم کردن علایم تجویز می شوند. مثلابر حسب علایم این بیماران، می شود داروهای ضداسهالی مثل «لوپرامید» یا داروهای ملینی مثل «پسیلیوم» یا شربت «لاکتولوز» یا داروهای کاهنده انقباض عضلات صاف یا اصلاداروهای ضدافسردگی سه حلقه ای یا مهارکننده های اختصاصی بازجذب سروتونین داد. یکی از ستون های اساسی درمان این بیماران، اطمینان بخشی در مورد بی خطر بودن بیماری است، حتی گاهی به بیماران به جای داروهای فوق، دارونما هم می دهند که از لحاظ روانی، علایم جسمانی شان تخفیف پیدا کند. دارونماها، موادی هستند که از نظر بالینی بر یک بیماری کاملابی تاثیر هستند، اما آن را به شکل قرص یا کپسول به بیمار می دهند و هدف از دادن آنها بررسی تاثیر روانی مصرف دارو بر یک بیماری است.

اما در تحقیق جالبی که به تازگی در دانشگاه هاروارد انجام شد، مشخص شده است که حتی اگر بیماران IBS کاملااز دارونما بودن مواد تجویزشده هم مطلع شوند، اثر دارونما رخ می دهد و علایم شان تخفیف می یابد. در تحقیق انجام شده، 80 بیمار مبتلابه IBS به دو دسته تقسیم شدند؛ یک دسته هیچ دارویی دریافت نکردند و فقط در مورد بیماری شان با پزشک و پرسنل درمانی مشورت کردند، اما به دسته دیگر کپسو ل هایی حاوی شکر داده شد که روی آنها برچسب دارونما داشت. مشخص شده که میزان بهبودی دسته دوم، دو برابر دسته اول است.

www. webmd. com