فوتبال ایران به جای آنکه دستاورد اصول و ساختار «علم مدیریت» باشد، بیشتر متاثر از سوء مدیریت هاست. فوتبال در توصیفی کوتاه «آنارشیسم مطلق» است: به تعبیر باورعمومی «آنارشیسم»، «جامعه بدون نظم» است و برای درک ملموس تری از «بی نظمی محض» می توان سری به فوتبال ایران زد یا دست کم سرخط خبرهای فوتبال این سرزمین را پیگیری کرد.

از حذف شرم آور تیم امید ایران تا ناکامی سپاهان در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانانAFC، انعکاس روشنی از چهره حاکم در فوتبال ایران بر سراب غالب بر ذهن مدیریت این فوتبال است، که همچنان با اعتماد به نفسی که موجب ترحم است تا تاسف! باخت های روی کاغذ را نتیجه از دست دادن کرسی های ریاست در AFC می داند تا با انحراف افکار عمومی، نشانی فدراسیون فوتبال را از کوچه سوم خیابان سئول به آن «کوچه چپ» معروف منتقل کند! آنچه امروز به یک «اصل ثابت» در فوتبال ایران تبدیل شده، رسیدن «آستانه تحمل» به بالاترین حد ممکن است.

از منتقد تا مدیر، از کارشناس تا مسوول و از بازیکن و مربی تا هواداران، همگی در برابر همه خبرهایی که هر یک پتانسیل یک «فاجعه» را داشت، ضد ضربه شده اند. پرونده های اختلاس ورزشی خاک می خورند یا در سکوت خبری بدون هیچ بازتابی، مراحل اداری را یکی پیش یکی پس می روند! مدیرعامل یک باشگاه دولتی بازداشت می شود، کسی از چرا، چگونه و چطورش باخبر نمی شود!

مدیری تازه، که استثنائا مدیری ورزشی است و پس از تحولات ناگهانی، مدیریت پرافتخارترین باشگاه دهه اخیر فوتبال ایران را عهده دار شده، هر هفته از رقم تازه یی برای بدهی میلیاردی و کاغذهای مبهم مدیران پیشین می گوید و تنها فاکتوری که هر لحظه، همزمان با قیمت نفت دریای برنت تغییر می کند، حجم این بدهی است و هیچ کس پاسخگو نیست!

«عدم پاسخگویی» از ارکان مدیریت در فوتبال ایران است. مدیرموفق کسی است که راه های مخفی بی پاسخ را بلد باشد تا از کوچه پس کوچه های پشتی، پاورچین پاورچین راه خود را پیدا کند.

اینجا فوتبال: «سوء مدیریت ورزشی» امری عادی است که دیگر توجه کسی را جلب نخواهد کرد.