یکی از مواد موجود در شیر، قند آن یعنی لاکتوز است. در دوران نوزادی بدن انسان مشکلی برای تجزیه کردن لاکتوز و استفاده از آن ندارد و این کار را به کمک آنزیمی به نام لاکتاز انجام می دهد. طی رشد و نمو بدنی در سال های بعد، در تعداد زیادی از افراد این آنزیم از بین می رود یا فعالیت آن کم می شود و بنابراین فرد قدرت تجزیه لاکتوز را از دست می دهد. باقی ماندن لاکتوز در ماده غذایی هنگامی که وارد روده ها می شود به باکتری های موجود در روده ها این امکان را می دهد تا آن را تجزیه کنند و حاصل این تجزیه مقدار زیادی گاز است که به صورت نفخ خود را نشان می دهد. اثر دیگری که باقی ماندن لاکتوز دارد، تغییر دادن PH مواد در حال هضم است که در اثر آن برخی دیگر از آنزیم ها نمی توانند اثر خود را اعمال کنند در نتیجه مواد غذایی هضم نشده زیادی باقی می مانند و PH موادی که به روده بزرگ می رسند با PH نرمال تفاوت دارد. این تفاوت باعث ایجاد التهاب مختصر و همچنین بالارفتن فشار اسمزی مواد دفعی و در نتیجه ترشح آب به داخل روده برای جبران این اختلال و در نهایت اسهال می شود. برخی از افراد بطور تجربی از استفاده از شیر و لبنیات پرهیز می کنند: اما با توجه به اهمیت این مواد غذایی در رژیم های غذایی، باید برای برطرف کردن این مشکل، شیر و لبنیات کم لاکتوز مصرف کرد یا قبل از خوردن شیر یا غذاهای حاوی آن از قرص های حاوی آنزیم لاکتاز استفاده کرد.