(بدان ای سالک الی الله که) معصومین(ع) گرچه هر کدام از آنان وسیله ای برای بندگان خدا در جمیع حوائج می باشند، ولی هر یک از آنها را خصوصیتی برای بعضی از حوائج می باشد، چنانکه «دعای توسل» گواه این مدعاست. (بحارالانوار، ج 91، ص 34) رسول خدا(ص) و دختر گرامی او(ع) و دو سبط ارجمند او امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را خصوصیتی در حوائج متعقله به «تحصیل طاعت و رضوان خدای جل جلاله» می باشد و برای امیرالمومنین علی(ع) اختصاص در «انتقام از دشمنان و کفایت شر ستمکاران» و برای امام سجاد(ع) در «جور پادشاهان و وسوسه شیاطین» و برای امام باقر(ع) و امام صادق(ع) در «فریادرسی برای آخرت» و برای امام کاظم(ع) در «عافیت از ترس ناخوشی ها و بیماری ها و دردها» و برای امام رضا«ع» در «نجات از هول و بیم سفرهای دریا و صحراها و بیابان ها» و برای امام جواد(ع) در «وسعت زندگی و بی نیازی از مردم» و برای امام هادی(ع) در «قضاء مستحبات و نیکی به برادران و کامل شدن طاعات» و برای امام عسکری(ع) در «اعانت برای آخرت» و برای امام عصر ما و پناه ما و دادرس ما و امید ما و عصمت ما و نور ما و زندگی ما، امام مهدی(عج) در «تمامی این حاجات و نیازمندی ها و غیر آنها، هر آنچه که نام حاجت بر آن اطلاق شود» اختصاص و خصوصیتی می باشد. 1