سال هشتاد ویک بود که ژولیده نیشابوری را ملاقات کردم.پیرمرد که زبان سرخ ودلی دریایی داشت با روی گشاده ازراقم این سطور استقبال کرد ومن که بادیدن ژولیده انار دلم ترک برداشته بود،با ولع به صحبتهایش گوش می سپردم، به شعری که در15خرداد42 پای منبر امام (ره)گفته بود:

پیام مردم ایران در این زمان این است

سکوت در بر ظالم خلاف آیین است

چودید عکس خمینی به خویش گفتاشاه

کسی که کاخ مرا زیر وزبر کند این است

به شعار معروف((در بهار آزادی، جای شهدا خالی)) به تخلص شاعرانه اش توسط آیت الله طالقانی وگفت وگفت وگفت تا این که روزی ژولیده وچند شاعر دیگر را فرامی خوانند که بیایید برای خانه کعبه که پارچه مشکی روی آن انداخته بودند شعر بگویند.همه شعرشان را سرودند وژولیده ی ماهم گفته بود: