یکی از فیلمسازان مستند که به صورت تخصصی روی هنرهای تجسمی فعالیت می کند، عنوان کرد: در زمینه فرهنگ و هنر آرشیوی وجود ندارد و در این زمینه فیلم های مستند کمی ساخته شده است. سهیلی مستندساز در مورد فیلم های مستند در زمینه هنرهای تجسمی گفت:«متاسفانه نه تنها درباره هنرهای تجسمی بلکه در زمینه فرهنگ و تمدن کشور هم فیلم های مستندی که مجموعه ای تهیه شده باشند، نداریم.» سهیلی افزود: «ساخت چنین فیلم هایی به زمان، تحقیق و صبر زیادی نیاز دارد و گردآوری اطلاعات دشوار است به عنوان مثال برای ساخت مجموعه معماری ایرانی، سفرهای زیادی انجام دادم و آنچه ساخته شده، مفید است و این فیلم ها تاکنون مورد توجه معماران زیادی قرار گرفته است.» سهیلی با بیان این که توجه و تمرکز لازم برای مستندسازی فرهنگ و هنر ایرانی صورت نگرفته است، اظهار کرد:«نهادهایی مانند تلویزیون و دانشگاه ها می توانند سفارش دهنده فیلم های مستند در زمنیه فرهنگ و هنر باشند منتهی ارگان هایی که امکان نمایش و سرمایه گذاری این فیلم ها را دارند، بیشتر تمرکزشان روی موضوع های اجتماعی است.» سهیلی درباره سرمایه گذاری روی فیلم های مستند عنوان کرد: «معمولا این آثار، گیشه و بازگشت سرمایه ندارند اما برخی نهادها مانند تلویزیون می توانند از چنین آثاری حمایت کرده و برای بازگشت سرمایه، این مستندها را با مستند کشورهای دیگر مبادله کنند.» این مستندساز که فیلم «آخر قصه» (مکتب کمال الملک) را به بخش فیلم های مستند چهارمین جشنواره بین المللی هنرهای تجسمی فجر ارائه کرده است، گفت:«از سال 1356 مستندسازی را به طور جدی شروع کردم و سعی داشتم به صورت تخصصی کار کنم. به همین دلیل به سراغ هنرهای تجسمی رفتم و در نخستین ساخته ام، مستندی درباره 14 کارگاه صنایع دستی در فاصله سال های 56 تا 58 تولید کردم.» وی ادامه داد: «در سال 1359 مجموعه مروری بر تاریخچه خط را در شش قسمت ساختم و در فاصله سال های 60 الی 63 نیز 12 فیلم درباره نقاشی با عنوان «به سوی سیمرغ، جست و جویی در نقاشی قدیمی ایران» تهیه کردم و از سال 67 تا 71 معماری ایرانی را که حاصل آن 33 فیلم شد، مستندسازی کردم.» سهیلی همچنین گفت که از سال 71 تاکنون 31 فیلم درباره بافت قدیم شهرهای ایران تولید کرده و روی هنرهای تجسمی متمرکز شده است.