دیروز از راه رسیده ام و امروز خانه روی هواست و من چقدر دوست دارم که دورم شلوغ باشد و صدا به صدا نرسد. به خودم می گویم در سال تازه که هنوز به نظر نو و دست نخورده می رسد بیشتر بخندیم، بیشتر دور هم باشیم. به خودم قول می دهم که اینقدر سخت نچسبم به لحظه های غمزده، به ترافیک، به غرغر. با خودم دست می دهم و باز می دانم که زیر قولم می زنم. 3 روز مانده از تعطیلات که هر روزش را از روز اول با خسیسی شمرده ام و هی به نظرم کم آمده. تعطیلات فاصله انداخته بود بین من و آنچه باید با آن مواجه شوم. 14 فروردین که برسد دیگر نمی توانم فرار کنم.

14 فروردین روز بدی نیست. 14 فروردین 7 سال پیش من یک لوبیای کوچولو را روی صفحه سونوگرافی دیدم که قلبش تند و تند می زد و بچه من بود و من نمی دانستم که هست. آن نقطه کوچک تپنده روی آن صفحه سیاه برایم آنقدر عزیز و خواستنی بود که زدم زیر گریه. برای اولین بار توی عمرم از شادی داشتن چیزی زدم زیر گریه. آن نقطه کوچک با آن قلب ریز حالاحرف های قلمبه سلمبه می زند. پیک نوروزی حل می کند و برای من شرط می گذارد که چنین و چنان.

هزار و یک کار هست برای این سه روز و من دلم می خواهد فقط لم بدهم روی کاناپه و به رفتن این سه روز نگاه کنم و فکر کنم که آیا آنقدر که لازم است برای شروع سال جدید نیرو دارم؟