نامگذاری امسال به نام سال تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی، از سوی رهبر معظم انقلاب، همواره باید فصل الخطابی باشد برای همه افراد جامعه در همه لحظه های زندگی، برای حساسیت در تولید آنچه توان و انتظار آن را داریم و برای مصرف آنچه نیاز ما را برآورده می سازد. این حساسیت در نامگذاری محور فعالیت اقتصادی جامعه و ارزش نهادن به آن به شمار می آید. نقش تولید در اقتصاد کشور، به منزله عزتمداری به بهبود فضای کسب و کار، تولید، مقابله با تهدیدها، حفظ استقلال جامعه، توسعه پایدار، بازار کار و... باید دانست و بر بسط آن به منظور فعالیت های مطمئن مالی و اقتصادی تاکید کرد.

اعمال سیاست های مناسب مدیریتی و شناسایی گلوگاه های سوداگری (که به عنوان دروازه های تجاری و بازارچه های مرزی نامگذاری شده است و ورود غیراستاندارد بی رویه کالاهای خارجی و خروج ارز و سرمایه داخلی را به دنبال دارد) می تواند اقتصادی سالم و کارآمد را همراه داشته باشد.

باید در تحقق پیشرفت، جهتگیری مطلوب، بجا و شایسته رهبری در نامگذاری امسال به سال تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی که در واقع تداوم و استمرار همان سال جهاد اقتصادی است، خود را موظف به تولید بهترین ها و مصرف آن در بازار داخلی بدانیم، مصرف کالارا به عنوان رفع نیاز خود و زندگی اجتماعی و فردی خود بدانیم و از معیار خارجی بودن آن صرف نظر کنیم. این دیدگاه خروج بی رویه ارز، کاهش بی ثباتی در مقررات و قوانین، مبارزه با جرایم قاچاق کالارا به دنبال دارد.

امروز برخی شهرهای مرزی به خاطر برخی سیاست های غلط اقتصادی و عدم حمایت از تولید و کالای داخلی به شهر «پاساژها» نام گرفته اند که این وضعیت علاوه بر آن که تولید داخلی را محصول نامرغوب، معرفی می کند و کارگاه ها و کارخانه های تولیدی را با رکود مواجه می سازد و خلاقیت در تولید را از بین می برد، حضورمان را در بازارهای جهانی در مبادلات کالاکمرنگ جلوه می دهد.

مصرف کالای ایرانی برای ما که ایرانی هستیم مزیتی است که به هویت ایرانی بودن که ریشه ای تاریخی داریم و اکنون در جهان اسلام و سیاست و فرهنگ، نقش آفرینی می کنیم، می تواند در ایفای بیشتر و بهتر نقش ما در میان دیگر دولت ها و ملت ها تاثیرگذار باشد، آن طور که در تولید، این نقش هم می تواند کارآمد باشد و موثر.