مسعود کیمیایی را نماد سینمای معترض ایران می نامند. از قیصر تا سلطان، قهرمانان او عصیانگرانی بودند که خود قاضی می شدند و حکم می دادند. حالاسال ها بعد از آن دوران، عصیانگری دیگر نه بر پرده سینما که در مستطیل سبز ظاهر می شود و به حکم خود تمرین تیمش را تعطیل می کند. دلیلش هم واضح است: پرداخت نکردن حقوق بازیکنان. البته این برای مردی که سابقه درخشانی در عصیانگری دارد، چندان تعجب برانگیز نخواهد بود. او که بارها رودر روی امیر قلعه نویی، علی فتح الله زاده و پرویز مظلومی ایستاد و نشان داد برخلاف ظاهر آرامش چه روح عصیانگری دارد، یک روز مربیانش را به بی دانشی متهم کرد و روزی دیگر حکم کرد استقلال یا جای من است یا کرار. البته که همیشه هم این مرد طغیانگر فوتبال ما بود که حرف هایش بر کرسی نشست تا دفعه بعد بدون هیچ واهمه یی به سرکشی اش ادامه دهد. جباری محصول مدیریت فتح الله زاده و دوستانش است که این اجازه را به او دادند تا هر بار حکمش را صادر و اجرا کند، بدون اینکه کسی از ستاره طغیانگر بپرسد خود او چقدر مقصر است. هنوز به یاد داریم که بعد از هر سرکشی، چگونه با سلام و صلوات ستاره را به تیم برگرداندند و هر بار هم منصور پورحیدری یا کل ماجرا را انکار کرد یا آن را یک دعوای خانوادگی نامید که ختم به خیر شد. این بار نیز خبر می رسد ماجرا با کدخدامنشی پایان پذیرفته و جباری به تمرینات برگشته. از اول هم البته که معلوم بود قرار نیست هیچ اتفاقی بیفتد.