«جروم دیوید سالینجر یک نویسنده استثنایی و یک دوست خوب بود. هیچ کس نمی توانست مثل او مرا بخنداند؛ خنده از ته دل. وقتی با هم تلفنی حرف می زدیم، فقط کافی بود که خودش باشد، آن وقت من از خنده روده بر می شدم.» برای کالین اونیل که در چند دهه آخر عمر او همسرش بوده، برای پسرش متییو، و برای تمام کسانی که با او رابطه خصوصی داشتند، ویژگی های مثبت او خصوصیاتی آشنا هستند.

«او برای من یک دوست و همکار نویسنده سخاوتمند و مطلع بود. دلم برایش تنگ می شود. او اگرچه دیگر نیست، اما روح و شخصیتش مثل نثرش جاودانه است.» تمام حرف های تکراری ای که با بی پروایی و بی ملاحظگی درباره او پراکنده می شود (گوشه گیر، آدم