میزگردی درون قاب است و رامبد جوان پشت صندلی یک طرف آن میز نشسته و پسربچه ای چند ساله آن ور میز. نور صحنه خیلی کم است، اما این نکته چیزی از هیجان و شیطنت حاکم بر فضا کم نمی کند. این تصویر یکی از بخش های برنامه «رادیو هفت» است که در ایام نوروز پخش شد و در 2 شب گذشته نیز به خاطر استقبال مردم از رادیو هفت بازپخش شد. گذشته از شیرین زبانی و پرحرفی و جذابیت کلامی آرتین، پسر بچه شرکت کننده در این میزگرد، این برنامه چیزی داشت که تا پیش از این در برنامه های دیگر دیده نشده است.

این جذابیت را می توان در نوع مدیریت برنامه و قالب کلی این بخش از برنامه رادیو هفت جستجو کرد. این که گفت وگوی درونی کودکی توسط بزرگ تری که اتفاقا کودک درون پرشوری دارد در قاب تلویزیون نمایش داده شود یک اتفاق تازه و البته قابل ستایش است. شاید در ابتدای امر گفت وگوی یک کودک و بزرگسال در رابطه با مسائل کم اهمیت کمی بی معنی و کسل کننده به نظر برسد؛ اما عمیق که می شویم بعد از تماشای برنامه حس خوبی به آدم دست می دهد؛ یک جور حس نشاط ناشی از شنیدن زمزمه های کودکی که نماینده بچه های هم سن و سال خودش است. این بخش از برنامه رادیو هفت نشان داد که می توان روبه روی یک کودک نشست و اجازه داد دنیای درونی وجودش را با صدای بلند بازگو کند؛ می توان با او مثل بزرگ ترها رفتار کرد و به او فهماند که روی این میزگرد و پشت آن قاب دوربین چیزی نیست که نتواند تصرفش کند. به او اجازه داد کودکی اش را با تمام بیننده ها تقسیم کند و بی محابا حرف بزند.

این دست از برنامه ها اگر چه در بخش مخصوص کودکان پخش نمی شود و شاید اصلابرای جذب کودکان تهیه نشده باشد، اما بر سردر آن، تابلوی ورود کودکان ممنوع نیز نصب نشده و اتفاقا دیدنش کودکان را بیشتر سر شوق می آورد. آنها خودشان را می بینند که در هیئت آرتین تکثیر می شوند و دارند برای بزرگ ترها از خودشان می گویند، آن هم با حرف هایی که در ظاهر شاید ربطی به هم ندارند!