امروز بیستم خرداد ماه مصادف با سالگشت شهادت عالمی عامل، روحانی ای مبارز که با دستمایه های علمی، فقهی، سیاسی، درایت و ژرف اندیشی خویش به مصاف حکومت طاغوت رفت و این جهاد مقدس را رسالتی اصیل و وظیفه ای خطیر برای خود دانست. او در مبارزه با طاغوت شجاعانه جنگید و دخالت عملی در سیاست را با حضور در صحنه های مختلف بخوبی ترسیم کرد.

آیت الله سیدمحمدرضا سعیدی در این راه خود را آماده شهادت کرد و به پیشواز مرگ سرخ رفت.

در دورانی که ظلمت طاغوت بر همه جا سایه افکنده بود، او همواره احیای اندیشه های دینی امام(ره) در راه اصلاح و رستگاری امت اسلامی را یادآور می شد و سخن های بسیاری برای هدایت مردم و روشنگری آنان بر زبان جاری کرد.

حضرت امام(ره) که به ترکیه تبعید شد، سعی در بازگشت وی کرد و هرگز از پای ننشست و نامه ای به هویدا نوشت. امام به نجف تبعید شد و این مجتهد بزرگ از راه ها و گذرگاه های مخفی خود را به مرز و سپس به عراق رساند و در یکی از مدارس نجف اشرف به معرفی شخصیت امام پرداخت، مسجد حضرت موسی بن جعفر (ع) تهران و منبرهای او در کویت گواه صادقی بر مبارزات این سید جلیل القدر است؛ حرکت و تلاشی که همواره مورد تایید امام (ره) قرار گرفت. در همین مسجد بود که عوامل ساواک به او هشدار دادند مراقب گفتار و رفتار خویش باشد، اما او با صلابت و پایداری گفت: «من شخصی هستم مستقل و از کسی تبعیت نمی کنم، من معتقدم که آیت الله خمینی یک روحانی واقعی، شریف، پاک و قابل احترام است و از مقام و شخصیت ایشان باید در هر محفل و مجلسی تقدیر و تمجید کرد.»

آیت الله سعیدی مرد میدان بود و زندان سد راه فعالیت او نشد؛ آن طور که یورش به منزل و کتابخانه و آتش زدن دستنوشته هایش هم کارساز نشد. او همواره در سخت ترین شکنجه ها فریاد برآورد: به خدا سوگند اگر مرا بکشید و خونم بر زمین ریخته شود، در هر قطره خون من نام مقدس خمینی را خواهید دید. او در 20 خرداد 1349 پس از شکنجه ساواک به شهادت رسید. یادش گرامی باد.