آخرین پله نبوت
ای واژه های سردرگم،
وقت آن رسیده است تا از چشمه نام «محمد(ص)» وضو بگیرید و شور بیافرینید. نخل های مدینه را ببینید که هریک «بلال» شده اند و اذان عاشقی سر داده اند!
ای زیباترین لبخند خداوند!
«والیل» در وصف چشمان مهربان تو نازل شده است.
«والصبح» با صدای ضربان قلب تو برخاسته است.
آنگاه که می آمدی عقربه ها به احترام تو مکث کرد و آسمان 70 بار به نام عزیزت بوسه زد. حالاتو بر آخرین پله نبوت ایستاده ای و شب اندیشان را به ضیافت صبح مهمان می کنی.
پیش از تو زمین تنها یک فصل داشت به نام گمراهی!... از طراوت کلام تو بود که بهار در شنزارهای مکه پدیدار شد.
پیش از تو ما چیزی نبودیم جز جسمی چروکیده به نام انسان که در مرداب بی کسی، دست و پا می زد.
با حضور تو بود که فاصله میان ملک و ملکوت کوتاه شد. قطره های باران با نخ تسبیح تو به هم پیوست و رود شد... و آنگاه صدای گرم و آسمانی ات بر شانه های نسیم، در رگ های زمین منتشر شد. تو آمدی تا زمین روزی پنج نوبت احساس بزرگی کند. تا شاخه های خشک از هم دور شده جوانه بزنند و دل های محروم از زلالی، راهی به دریای عاطفه داشته باشند تو آمدی و بر بوریای سادگی، در جمع پابرهنگان نشستی و با انگشت اشاره ات مسیر دلدادگی را نشان دادی. و چه زیبا شاعری از زبان تو زمزمه می کند:
ای مردم، ای آواز های منتشر در باد / در دست های من خدا لبخند خواهد زد
ای دشت های تشنه و با آب نامحرم / یک گل شما را با خدا پیوند خواهد زد