افرادی که به ارتکاب جرم یا اعتیاد روی می آورند به 2 گروه تعلق دارند و نوع برخورد با این دو دسته باید متفاوت باشد چرا که انگیزه و شخصیت این افراد با هم تفاوت دارد.

در دسته اول با افرادی مواجه می شوید که اعتیاد یا جرم، جزیی از شخصیت شان نیست و می توان اعمال مجرمانه از سوی این افراد را به یک کار سهوی تشبیه کرد چراکه در شرایط روحی یا اقتصادی دشوار یک انتخاب اشتباه داشته اند و وقتی کارشان را بررسی کنیم متوجه می شویم که هیچ تصمیم گیری جدی برای انجام کار خلاف نداشته اند.

اعتیاد در این دسته هم به همین شکل است، این گونه افراد شخصیت های ضعیف و شکننده ای دارند و ممکن است تحت تاثیر فشار های روحی و اقتصادی دست به انجام کار اشتباهی بزنند. اگر این افراد در خانواده از حمایت عاطفی خوبی برخوردار باشند و اشتباهات شان از سوی خانواده بخصوص همسر قابل جبران در نظر گرفته شود می توانند اصلاح شوند و دیگر کار خلاف را تکرار نکنند.

دسته دوم مجرمان، کسانی هستند که آنها را به عنوان شخصیت های ضداجتماعی می شناسیم که درصد کمی از آمار ثابت جامعه را تشکیل می دهند و اغلب بزهکاران از این عده قلیل هستند.

در این دسته از مجرمان از سن کم زمینه های دزدی، جنایت و روحیه خشن نمود پیدا می کند و در موارد بسیاری این امر را پنهان می کنند چون انسان های توانمندی در گول زدن دیگران هستند، شناسایی آنها هم کار سختی است.

این گونه افراد در ازدواج هم به راحتی دروغ می گویند و خانواده و همسر هم کار زیادی از دستشان برای اصلاح این افراد برنمی آید.

تنها چیزی که می تواند این مجرمان را کمی تغییر دهد ترس از مجازات است و قانون می تواند آنها را وادار کند که رفتارشان را اصلاح کنند.

تفاوتی که میان این دو دسته وجود دارد این است که دسته دوم اصولا کار خلاف خودشان را توجیه کرده و قبول نمی کنند که کارشان اشتباه است بنابراین کمتر اصلاح پذیر هستند اما دسته اول پشیمان می شوند و ممکن است به راحتی و با کمک خانواده و اطرافیان اصلاح شوند و برخلاف دسته دیگر که چون اصولا اعتقادی به اشتباه کردن خود ندارند هیچ وقت عملا اصلاح نمی شوند.