چند روز پیش وزارت بهداشت اعلام کرد که «هشت میلیون جوان ایرانی آماده ازدواج هستند»؛ اما اگر این روزها فقط سری به بنگاه های املاک بزنید و قیمت های سرسام آور مسکن را در فصل جابه جایی اجاره نشین ها رصد کنید، به آماده نبودن و بی رغبتی جوانان برای ازدواج، حق می دهید. بدیهی است که در هر جامعه ای، آمادگی برای ازدواج تنها به سن و سال مربوط نیست و عوامل بسیار مهم و متعددی باید در کنار یکدیگر قرار بگیرد تا یک جوان حاضر باشد، خطر تشکیل یک زندگی مشترک و پذیرش مسئولیت یک خانواده جدید را قبول کند.

چند روز قبل نیز مسئولان شورای رقابت در اظهار نظری جنجالی اعلام کردند خط فقر برای خانواده های شهری،

946 هزارتومان در ماه است! تازه این خط فقر فقط برای سال 89 تعیین شده و هنوز این شورا مشغول بحث و بررسی در خصوص میزان خط فقر در سال های 90 و 91 است؛ حال تصور کنید در چنین شرایطی یک فارغ التحصیل بیکار یا کارگری با حقوق 389 هزار تومان در ماه (یعنی همان حداقل حقوق مصوب در شورای عالی کار) با چه جراتی باید پای در میدان پرهزینه ازدواج بگذارد. در حقیقت، امروزه رفته رفته به مرحله ای گام گذاشته ایم که دیگر ازدواج کردن به یک «اولویت غیرضروری» در زندگی بسیاری از جوانان بدل شده و از سوی دیگر، اشتغال و مسکن در راس اولویت های ضروری اغلب جوانان جاخوش کرده است.

گروه جامعه