تابستان، عروسک ها، جشنواره، موسیقی و نمایش؛ وقتی به اجتماع، زیر چتر یک شهر جمع می شوند، شادمانی، تنوع، توریسم، هیجان، جشن و شور و حال رنگارنگ شهری را به ذهن می آورند که هرچند تمام سال هم خفته باشد، به ضرباهنگ این نوای تازه، زیستنی نوین را تجربه می کند. تهران اما چنین شهری نیست. تابستان هست، عروسک ها از جای جای کشور و یکی دوقاره دیگر به همراه موسیقی و نمایش به شهر آمده اند، جشنواره برپاست، اما تهران نه شور و حال چندانی تجربه می کند و نه به غیر از میهمانان جشنواره، توریستی به شهر می آید و نه حتی کمی دورتر از مجموعه های تئاتری شهر، کسی از واقعه خبردار می شود.