به گزارش خبرگزاری میراث فرهنگی، اگر به کاخ نیاوران رفته باشید، لباس آبی و سپید سوزن دوزی شده ای را می بینید؛ این لباس را زنی سوزن دوزی کرد که همه عمر در نهایت فقر و تنگدستی زندگی کرد.

مهتاب در روستای قاسم آباد، در هفت کیلومتری بمپور زندگی و هزینه های زندگی اش را کمیته امداد پرداخت می کرد؛ اتاق کوچکی که در آن به سر می برد از هرگونه وسیله خنک کننده ای بی بهره بود و گرمای طاقت فرسای سیستان و بلوچستان آزارش می داد.

مهتاب نوروزی، مشهورترین سوزن دوز بلوچ بود که فقر و بی کسی را سوزن دوزی می کرد؛ نماینده مردم بمپور و ایرانشهر در مجلس، وعده داده بود تا تسهیلاتی برای مهتاب در نظر گرفته شود، اما در وضع زندگی او هیچ گشایشی حاصل نشد؛ نه بیمه داشت و نه حقوقی ثابت.

مهتاب زنی سیه چرده بود با بیش از 70 سال سن. مدت ها بود که نمی توانست سوزن دوزی کند؛ شاید به این دلیل بود که در خانه 30 متری اش به زحمت یک لامپ 40 وات روشن بود؛ نه کولری بود و نه یخچالی تا آب خنکی بنوشی، اما مهتاب، مهربان و سخاوتمند بود؛ سفره ای رنگین می گشود و تو را به تماشای رنگ و طرح دعوت می کرد؛ رنگ ها و نقش هایی که بر تن بی جان پارچه نقش بسته بود با تو از هنر و سلیقه و بخشندگی زن سوزن دوز بلوچ می گفت.

زینب، برادرزاده مهتاب است و هنر سوزن دوزی را از او فراگرفته؛ سازمان میراث فرهنگی ساعتی هزار تومان در اختیار او می گذارد تا این هنر را به زنان بلوچ آموزش دهد. ورود سوزن دوزی های وارداتی از افغانستان و پاکستان هم به دلیل ارزان تر بودن به سوزن دوزی اصیل بلوچ ضربه زده است. بگذریم از این که دستگاه های کامپیوتری هم طرح ها و نقش های مورد نظر را بر پارچه کپی می کنند و به قیمت بسیار ارزان می فروشند.