اصولاروابط عمومی چیز خوبی است. هم به صورت فردی، هم جمعی. هم به صورت حقیقی و هم حقوقی. یکی از دلایل شکل گیری روابط عمومی برای هر نهاد و ارگان و سازمانی این است که رسانه ها و مخاطبان بتوانند از یک تریبون رسمی و مشخص اخبار را دنبال کنند. زمانی ضرورت وجود روابط عمومی برای نهادها بیش از پیش احساس می شود که افراد مختلف از دل یک نهاد، اطلاعات پراکنده و گاه متناقض ندهند و فقط روابط عمومی باشد که اطلاعات یکپارچه و منسجم را از سازمانش گزارش کند، اما انگار در کشور ما روابط عمومی و نظام اطلاع رسانی در برخی سازمان ها صرفا یک قسمت تشریفاتی در چارت اداری است.

نمونه اش روابط عمومی شورای فرهنگ عمومی است که با سکوت خود درباره حذف یا جابه جایی برخی روزها از تقویم رسمی کشور جنجال آفرین می شود.

به عنوان مثال خبر مهمی مانند حذف روز جهانی صنایع دستی از تقویم رسمی کشور که 44 سال قدمت دارد در رسانه ها منتشر و حاشیه آفرین می شود. به طوری که معاون هنرهای سنتی و صنایع دستی کشور درباره آن به کنایه می گوید: آنهایی که این کار را انجام داده اند، ان شاءالله می خواهند کل سال را به صنایع دستی اختصاص دهند، برای همین یک روز را از تقویم حذف کرده اند!

در مورد دیگر از همین نهاد در همین روز خبر می رسد که روز جهانی موزه هم حذف شده است و دوباره گفت وگو پشت گفت وگو و کنایه پشت کنایه.

هفته پیش را هم همه به خاطر داریم که اعلام شده بود روز سینما از تقویم رسمی کشور به بخش ضمائم منتقل شده است. این خبر که در ابتدا با عنوان حذف روز سینما منعکس شد، واکنش های بسیاری از سینماگران را برانگیخت. تا آنجا که احمد نجفی هم در این مورد به اظهار نظر پرداخت و اعلام کرد که موضوع را در شورای عالی سینما با رئیس جمهور مطرح می کند.

اینجاست که آن ضرب المثل معروف فارسی عیان می شود: گره ای که با دست باز می شود را با دندان باز نمی کنند. واقعا آیا نمی توان با یک اطلاع رسانی ساده و شفاف، خبرها به صورت رسمی اعلام شود تا رسانه ها و مخاطبان این قدر سردرگم نشود و این حجم عظیم حاشیه ایجاد نشود؟