تصور اشتباهی وجود دارد که داشتن مهارت های زندگی جزو خصلت های انسان است و شما یا صاحب این مهارت ها هستید یا این که هرگز چنین مهارتی را به دست نخواهید آورد.

اما برعکس این اعتقاد، مهارت های زندگی نه تنها لزوما ذاتی نیست، بلکه اتفاقا اکتسابی و قابل آموزش است. آموزش مهارت های زندگی به فرد کمک می کند تا دانش، نگرش و ارزش های وجودی خود را به توانایی های واقعی و عملی تبدیل کند تا بتواند از این توانایی ها در استفاده صحیح تر نیروهای خود بهره گیرد و زندگی مثبت و شادابی داشته باشد.

در این مباحث تاکید می شود که نیاز انسان در زندگی صنعتی اخیر، این است که دقیقا خود را بشناسد، دیگران را درک کند و روابط موثر و سازنده ای با آنها برقرار کند. بر اساس این آموزش ها می توان هیجان های منفی و استرس های روزمره را شناخت و تحت کنترل درآورد.

به این ترتیب اگر افراد جامعه از طریق ابزارهای موجود نظیر مراکز آموزشی، مدارس و حتی رسانه ها تحت آموزش مهارت های زندگی قرار گیرند، در درازمدت می توانند با روش های موثر مشکلات خود را حل کنند و دست کم تصمیم مناسبی برای حل مشکلات کاری و شخصی خود بگیرند.

اهمیت این موضوع وقتی خودش را نشان می دهد که به نتایج تحقیقات اخیر پژوهشگران دقت کنیم. یافته های آنها نشان می دهد که اضطراب و تشویش ممکن است یک عامل برای خطر پیری زودرس محسوب شود.

چندی پیش برنامه های ورزش آموزش و پرورش در مدارس اعلام شد که بر این اساس در پایه دوم ابتدایی ژیمناستیک، پایه سوم شنا، پایه چهارم طناب زنی، پایه پنجم پینگ پنگ و پایه ششم دو و میدانی برای دانش آموزان پیش بینی شده است. مسلما الزامی شدن این ورزش ها به سلامت روحی و روانی دانش آموزان کمک موثری می کند، اما متاسفانه آموزش و پرورش برنامه های جدی برای آموزش مهارت های زندگی دانش آموزان ندارد.

در نظام آموزش کشور ژاپن به مدارس توصیه شده تا موضوعاتی نظیرمهارت های لازم زندگی، تفکر خلاق، بهداشت و ایمنی فردی و اجتماعی، مشارکت دانش آموزان در اداره مدرسه و یادگیری از طریق شبکه مهارت های روابط انسانی را مورد توجه قرار دهند تا دانش آموزان آموخته های خود را با جامعه و زندگی روزمره مرتبط کنند. بر این اساس لازم است نظام آموزشی ما بر آموزش مهارت های زندگی در مدارس ابتدایی توجه خاصی داشته باشد.