دیوید بکهام بسیار مایل بود در المپیک 2012 حاضر باشد و بعد از قریب به 20 سال فوتبال حرفه ای، در المپیک نیز پا به توپ و صاحب افتخار شود، اما استوارت پی یرس، سرمربی تیم ملی امید بریتانیا بازی عجیبی با او کرد و با این که ستاره سابق منچستریونایتد و رئال مادرید را در فهرست های اولیه و ثانویه خود قرار داد، سر بزنگاه و در فهرست آخر او را خط زد و رایان گیگز، کریگ بلامی و میکا ریچاردز را به عنوان سه یار مجاز بزرگسال این تیم برگزید.

بکهام که چهار سال است به تیم ملی انگلیس هم دعوت نمی شود و به بالاترین مدارج در علم ورزش رسیده با اشتهای 20 ساله هایی که در شروع راه کسب افتخارات قرار دارند، می گوید: المپیک ها را از دوران کودکی ام دوست داشته ام و همیشه تصاویر آن را از تلویزیون می دیدم و از خودم می پرسیدم آیا احتمال دارد روزی در این مسابقات شرکت کنم؟ بعدا که کمیته بین المللی المپیک (IOC) مسابقات فوتبال این رقابت ها را ویژه تیم های زیر 23 سال کرد و راه ها به روی امثال من مسدودتر شد و از طرف دیگر وقت بسیار اندک من به سبب حضورم در مسابقات باشگاهی مرا از رویاهای المپیکی ام دورتر می ساخت تا این که تصور کردم با میزبانی رقابت های امسال در کشورم و تشکیل یک تیم واحد و منتخب برای کشور بریتانیا و رویکرد اولیه پی یرس به من، بختم سرانجام باز شده است. اما چنین نبود و مجبورم باز بازی ها را فقط از تلویزیون ببینم.

بکهام می افزاید: برای من المپیک فقط به نوار طلاهای پرشمار و درخشان هموطنانم در رشته دوچرخه سواری در پکن 2008 و حتی قهرمانی پرشکوه لینفورد کریستی در«دو»ی 100 متر المپیک 1992 بارسلونا منحصر نمی شود و من اوج شکوه ورزشی و چیزی بسیار فراتر از زرق و برق فوتبال حرفه ای را در المپیک ها یافته ام و فکر می کنم المپیک ها میدانی استثنایی و تجربه شرکت در آن امری نادر است و متاسفم که در زندگی مرا هرگز در بر نگرفت. به واقع هیچ چیزی در زندگی یک ورزشکار کامل نیست و همیشه جایی برای افسوس وجود دارد و برای من نیز همین طور.