مناجات نحله ای و تا حدودی نوعی از ادبیات منثور عمدتا و منظوم فارسی است. نجوای نجات است. گفت وگوی زیرلبی و نجواگونه است با خدای لایزال و مهربان برای ابلاغ و تاکید بر عبودیت و نیازمند بودن به مهر و بخشایش الهی است. مناجات متعلق به ادبیات غنایی است. دلبستگی و ستایش عابدانه مخلوق به خدای خالق وجودش. بیشتر آثار متعلق به این ژانر از ادبیات غنایی منثورند، ولی در ادب منظوم نیز به تکرار با مناجات و بیان عشق درونی شاعر روبه رو هستیم. تمام سروده هایی که با «الهی» یا «خدایا» شروع می شوند از مقوله مناجات هستند مثل ابیات مدخل فرهاد و شیرین وحشی بافقی که بسیار مشهور است.