حضور فیلمسازان جلوی دوربین نه به عنوان بازیگر، بلکه به عنوان حضور در فیلمی به عنوان خالق اثر اتفاق تازه ای نبوده و سنتی نیست که در ایران باب شده باشد. شاید مشهورترین نمونه خارجی آن حضور آلفرد هیچکاک در یک سکانس از فیلم هایش باشد، اما در ایران هم کارگردانانی وجود دارند که یا در نقش خودشان جلوی دوربین حاضر می شوند یا نقشی کوتاه در اثرشان به عهده می گیرند.

معروف ترین این کارگردان ها عباس کیارستمی و داریوش مهرجویی اند که مهرجویی در فیلم آخر خود یعنی نارنجی پوش نیز در فیلمش حضور داشت (بعلاوه فیلم میکس). کارگردان دیگر ایرانی که وسوسه حضور جلوی دوربین فیلم خودش را داشت، ابراهیم حاتمی کیاست. او در فیلم دیده بان نقش رزمنده ای را بازی کرد که چشمانش بر اثر ترکش هایی بینایی اش را از دست داده است و بار دیگر در فیلم «بوی پیراهن یوسف» به عنوان مسافر تاکسی در اتومبیلی حضور داشت که یکی از قهرمانان فیلمش همسفر او بود. او امسال جلوی دوربین روح الله حجازی رفت تا یکی از فیلم های پرحاشیه و خوب سینمای ایران در امسال را با بازی این کارگردان شاهد باشیم. اما بودند کارگردانانی که حضوری اینچنین در فیلم هایشان داشتند و جالب این که اغلب آنها در فیلم هایی از خودشان حضور به هم می رسانند که فیلم های شخصی آنهاست. فرزاد موتمن و فیلم شب های روشن یکی دیگر از این نمونه هاست. در قسمتی از فیلم که مهدی احمدی همراه با هانیه توسلی به تماشای فیلم لیلادر سینما می نشینند یکی از تماشاگران این فیلم هم خود کارگردان است.