تب المپیک دنیا را فرا گرفته است، اما این رویداد بزرگ دوهفته دیگر به پایان می رسد و دوباره ما می مانیم و این فوتبالی که هر روز یک گام دیگر به عقب برمی دارد.

تیم امید ژاپن، همانی که قرار است دو سال دیگر در جام جهانی برزیل حاضر باشد، تیم قدرتمند اسپانیا را در اولین روز رقابت های فوتبال المپیک شکست می دهد. چشم بادامی ها به یک پیروزی بزرگ می رسند بدون آن که مردمشان به خیابان ها بریزند و شادی زایدالوصف کشور را فرا بگیرد. در واقع آنها در همان مسیری حرکت می کنند که انتظارش را دارند، در همان مسیری که از سال ها قبل برنامه اش را ریخته اند، پس لزومی ندارد با یک برد بزرگ دست و پای خود را گم کنند. آنها می روند تا باز هم بردهای بزرگ دیگری را تجربه کنند، همان طور که در این ده سال اخیر، از جام جهانی 2002 که میزبانش بوده اند تا به امروز تجربه کرده اند.

اما اینجا در ایران مشکلات ما هنوز نداشتن ورزشگاه استاندارد برای تیم های لیگ برتری است و این که چون سرویس بهداشتی خوب نداریم، صندلی برای تماشاگر نداریم، بلیت فروشی مکانیزه نداریم، اتاق برای کنفرانس خبری نداریم یا جایگاهی برای خبرنگاران، باید تنمان بلرزد که نکند از سهمیه های آسیایی مان یکی پس از دیگر کاسته شود. اول چهار سهمیه در لیگ قهرمانان داشتیم، بعد تبدیل به سه سهمیه شد و حالاهم صحبت از دو سهمیه مستقیم است. حال آن که مشکلات سخت افزاری فوتبال ما از زمان جام تخت جمشید (1351) تا الان کم و بیش وجود داشته است، مشکلاتی که انگار 40 سال هم زمان مناسبی برای برطرف کردن آنها نبوده است.

نمی دانیم تا کی باید از حضور درخشان تیم ملی فوتبال در المپیک 1976 مونترال حرف بزنیم، یا از سه قهرمانی سال های 1968، 1972 و 1976 در جام ملت های آسیا؟ تا کی باید از قهرمانی سال 1992 پاس سابق در جام باشگاه های آسیا حرف بزنیم یا از حماسه ملبورن و پیروزی بر آمریکا در جام جهانی که از همین آخرین ها 1514 سال می گذرد؟ یک وجب خاک روی تمام صندوقچه خاطره های فوتبالی ما نشسته، غافل از آن که سوءمدیریت ها باعث می شود هر روز از فوتبال روز دنیا بیشتر فاصله بگیریم.