ترانه و ترانه سرایی در تاریخ ادبیات منظوم یا شاعرانه کشورمان پیشینه ای درازدامن دارد. بسیاری از سرایندگان ما آثار منظوم و آهنگینی پدید آورده اند که شاید به قصد ترانه سرایی سروده نشده، ولی موسیقی و نظم نشاط انگیزشان باعث شده است که به صورتی آهنگدار و موسیقایی خوانده شوند. من شخصا معتقدم شعر بسیار مشهور «بوی جوی مولیان» رودکی که می دانیم موسیقی شناس و نوازنده هم بوده به صورت ترانه سروده شده است. مقصود از ترانه در اینجا وزن و قالب ویژه مشهور به ترانه یا دوبیتی ناپیوسته مثل دوبیتی های باباطاهر نیست، بلکه شعری است که با الحان موسیقایی خوانده شده و می شود. واژه ترانه در ایران که «ترونه» هم تلفظ می شده واژه ای بسیار قدیمی است و در آثار بسیاری از شاعران نیز به کار رفته است.